Ιππότης στη σύγχρονη εποχή

Νομίζω πρέπει  να σταματήσει κάποια στιγμή η παρεμβολή των παρασίτων στην ψυχική ηρεμία των ανθρώπων που τους νοιάζει ο εαυτός τους αλλά και αυτοί που αξίζουν την αγάπη τους . Πρέπει ν σταματήσει να ξεφυτρώνουν στα γόνιμα εδάφη της αθωότητας των ανθρώπων που το μόνο συρτάρι που έχουν ανοίξει, είναι αυτό της αγάπης. Τα άτομα που γυρίζουν ρόδες για να ξεμπλοκάρει αυτός ο κόσμος της ματαιοδοξίας και της ευτέλειας.

Πρέπει ν σταματήσει αυτό το θράσος που το μόνο που καταφέρει είναι να εμποδίζουν τους άλλους να υλοποιήσουν τους στόχους τους. Γιατί μαντέψτε μολυσμένα σπυράκια της πρωκτικής χώρας , ότι πέρα από τη κενότητα στην οποία έχετε περιέλθει , δεν κερδίζεται την τελική μάχη . Ζήστε στο δικό σας κόσμο συμπλεγμάτων κατωτερότητας, ξεράστε το ρατσισμό για κάποιον που δουλεύει για σας και γελάστε. Απλά χαμηλόφωνα γιατί δημιουργείται ηχορύπανση. Ξαπλώστε το βράδυ στο κρεβάτι σας και χαρείτε γιατί καταφέρατε κάποιον να κλάψει, να συγχυσθεί, να νιώσει μίσος για σας.

Το πιο λυπηρό για σας, είναι ότι δεν καταλαβαίνεται τι κάνετε. Λειτουργεί το υποσυνείδητο της βλακείας σας και σας οδηγεί σε πράξεις που η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα σας τις αγιάζει.
Τις βαφτίζει στο όνομα του χρήματος, του εγωισμού, της άρνησης ότι κάποιος μπορεί να είναι πιο καλός από εσάς σε κάποιο τομέα . Πότε θα καταλάβετε ότι είναι καλύτερος γιατί απλά ενδιαφέρεται πιο πολύ από εσάς . Εσάς που οι επιλογές σας κρύβουν χαλασμένα ακούρδιστα ρολόγια σκέψης. Κρύβουν δόξα , κρύβουν μίσος.

Μίσος . Φωνές που βγαίνουν από τη λάβα του ηφαιστείου στο οποίο είστε στριμωγμένοι και καίγεστε σιγά σιγά . Ηφαίστειο μιζέριας , κακεντρέχειας που τραβάτε με σκοινιά και άλλους να πέσουν . Αλλά το φτυάρι σας  είναι πάντα δίπλα σας για να το χρησιμοποιήσετε σε περιπτώσεις ανάγκης. Σκάψτε το λάκο σας.

Η φαρέτρα του ιππότη όμως γεμίζει όλο και πιο πολύ με μπογιές και όνειρα. Ο ιππότης μπορεί με το τόξο να ρίξει μόνο ένα βέλος αρκετό για να γεμίσει με χρώματα τον πεσμένο ουρανό στα κεφάλια μας. Ο ιππότης μπορεί με αυτό το βέλος να καλέσει και άλλους να χορέψουν μαζί του σε αυτή τη μελωδία ευτυχίας, 

Ζωή για λίγα λεπτά.

Τι θα γινόταν αν ήξερες ότι ο χρόνος που θα σου απέμενε θα ήταν λίγα λεπτά; Τι θα πρωτοσκεφτόσουν να κάνεις; Να αποχαιρετήσεις κάποιον; Να κλάψεις; Να ζητήσεις συγγνώμη; Να λυπηθείς για όλα αυτά που δεν πρόλαβες να κάνεις; ή για όλα αυτά που έκανες; Ή θα περίμενες να τελειώσεις όπως άφησες να σβήσουν και τα όνειρα σου;

Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς αναλωνόμαστε σε πράγματα που μας ξεζουμίζουν και δεν μας αφήνουν ίχνος ανθρωπιάς. Γινόμαστε κακοί, μίζεροι παίζουμε κρυφτό με τον ίδιο μας εαυτό και δυσανασχετούμε που δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Δεν δεχόμαστε να είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν δεχόμαστε τα λάθη μας , τα μειονεκτήματα μας , δεν δεχόμαστε ούτε καν τα χαρίσματά μας. Έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας πρότυπα συμπεριφοράς και ζωής που μόνο χαρά δεν μας προσφέρουν , αλλά μία εσωτερική καταπίεση μίσους και αντιπάθειας για εμάς και για όλους τους άλλους που το έχουν καταφέρει.

Είμαστε άρρωστοι και δεν το ξέρουμε. Βαδίζουμε σε λάθος μονοπάτι , ενώ δεν ξέρουμε ποιο είναι το τέλος του . Ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε και κρύβουμε τα μειονεκτήματα μας. Κρύβουμε τα θέλω μας και τις ιδέες μας γιατί είναι διαφορετικές από τους άλλους. Τρέχουμε σε μία λεωφόρο που δεξιά και αριστερά της χρήματα και πάθη χρωματίζουν τα άγονα εδάφη της ψυχής μας. Όνειρα θρυμματισμένα ζωγραφίζονται στα θλιμμένα πρόσωπα μας , ενώ οι ρυτίδες είναι εκεί για να σου χτυπήσουν το καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά με τη ζωή σου. Το αφώτιστο πρόσωπο σου είναι συνέχεια του σκοταδιού μέσα στο οποίο είσαι βυθισμένος.

Που πήγε η αγάπη , η χαρά , η αθωότητα , η ζωντάνια; Φοβάμαι πραγματικά τα νέα παιδιά που βγαίνουν στη κοινωνία. Δεν θέλω να δω τα πρόσωπά τους . όταν δουν ότι ο κόσμος στον οποίο ζούνε είναι διαολεμένος . Δεν θέλω να δω την οργή τους , τα κλάματα τους στο σκοτεινό δωμάτιο τους φοβούμενα μήπως και τους καταλάβουν οι γονείς τους και τους βαρύνουν με τα μικρά θέματα τους,  ενώ εκείνοι πασχίζουν να τους προσφέρουν ένα κομμάτι ψωμί, να τους δώσουν ένα καλύτερο αύριο από το οποίο εκείνοι έχουν παραιτηθεί.  Δεν θέλω να τους δω να μεταλλάσσονται σε σκληρούς ανθρώπους προκειμένου να επιβιώσουν. Και ακόμη χειρότερα δεν θέλω να τους δω να πεθαίνουν αργά από κατάθλιψη.

Αυτούς που θέλω να δω είναι εκείνους που η αναισθησία τους δεν τους έχει αφήσει ίχνος ανθρωπιάς. Να τους κοιτάξω στα μάτια και να αρχίζω να χτίζω πάνω τους τούβλα τύψεων μέχρι το βάρος τους να τους καμπουριάσει και να τους κάνει να συρθούν ακόμη πιο κάτω από το επίπεδο στο οποίο έχουν πέσει. Να τους δείξω το μίσος μου γιατί δεν εμπόδισαν τον εαυτό τους να πάρει το λάθος μονοπάτι και που σέρνουν και άλλους μαζί τους. Να τους φτύσω γιατί ανάξιοι και ανίκανοι δεν μπόρεσαν να ρίξουν το τείχος του εγωισμού τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους . Όντα που η λέξη άνθρωπος είναι για αυτούς μια έννοια άγνωστη. Όντα που αντί για μάτια έχουν χρήματα, όντα που αντί για μυαλό έχουν πούπουλα. Σαθρά άτομα που ο κόσμος τους είναι το εγώ τους.

Αδελφέ μου μην τους αφήσεις να σου φάνε την ψυχή. Φίλε μου μην τους αφήσεις να σκοτώσουν την παιδική σου αθωότητα. Αγάπη μου μην τους αφήσεις να σε κάνουν ίδιο με τον εαυτό τους. Ψυχή μου, μην αλλάξεις.

Γέλα και κυνήγα τα όνειρα σου .